Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πολύ  συχνά ακούω παράπονα από ανθρώπους ότι σε μια σχέση αγάπησαν πολύ, αλλά ο άλλος δεν μπορούσε να αγαπήσει ή ότι αυτοί τα έδωσαν όλα, αλλά ο άλλος ήταν αχάριστος, ή αγνώμονας ή κάτι άλλο που αρχίζει από μ. Παράλληλα, ακούω και βλέπω άνδρες και γυναίκες χωρίς ταίρι, να μιλούν για τη μοναξιά και πως αδυνατούν να βρουν έναν καλό άνθρωπο που απλά να νοιάζεται. Μόνοι άνδρες και γυναίκες, που δεν καταφέρνουν να συναντηθούν. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από αυτά τα όμοια μοτίβα και παραδείγματα που επαναλαμβάνονται  στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου;

Λαχταρούμε ένα δεσμό που θα μας προσφέρει την αίσθηση του ανήκειν, καθώς επίσης οικειότητα, σεξουαλικότητα και ανάπτυξη. Αναζητούμε την αγάπη και παραπονιόμαστε ότι οι άλλοι είναι ανίκανοι να μας αγαπήσουν, όμως τελικά μήπως έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους; Tο φόβο μας να αγαπηθούμε, να αφήσουμε, δηλαδή, τους άλλους να μας αγαπήσουν ή να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αγαπήσει και αντ’ αυτού, δικαιολογούμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο, αλλά πολλές σκοτούρες, υποχρεώσεις, φτώχεια λόγω κρίσης και πάει λέγοντας. Όλα αυτά, γιατί-στην πραγματικότητα- φοβόμαστε μη τυχόν βιώσουμε την απώλεια της αγάπης αργότερα ή αν και όταν συμβεί κάποια στιγμή. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, κανείς δεν μας εκπαιδεύει να αντέχουμε το… φόβο της αγάπης.

Η απουσία αυτής της εκπαίδευσης και ο ασυνείδητος φόβος της απώλειας, που προέρχεται από το φόβο του εμβρύου μην εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του και το μαστό της, αφού αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα της επιβίωσής του, θα προκαλέσει αργότερα το γνωστό μοτίβο πολλών ανθρώπων να συνάπτουν σχέσεις που όταν γίνονται σοβαρές ή βαθαίνουν,  τις εγκαταλείπουν, γιατί ο φόβος είναι πιο ισχυρός από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα ή να επιδιώκουν σχέσεις που στη συνέχεια τις σαμποτάρουν, γιατί ο δικός τους τρόπος συμβίωσης μέσω της συγχώνευσης είναι τρομακτικός για την ταυτότητα του άλλου, που μοιραία αποχωρεί. Μετά, παραπονιούνται για μια εγκατάλειψη που -κατ’ ουσίαν-οι ίδιοι προκάλεσαν.

 Η αγάπη είναι το συναίσθημα που φοβίζει περισσότερο απ’ όλα τους ανθρώπους επειδή είναι πολύ δυνατό, προκαλεί απώλεια ελέγχου, καθώς συχνά νιώθει κανείς έρμαιο του αντικειμένου του πόθου του και η απώλειά του πιο πολύτιμου γι’ αυτόν πλάσματος, του προξενεί ανείπωτο πόνο. Η αγάπη, επίσης, είναι το πρωταρχικό συναισθήματα επιβίωσης, αφού όπως έχει αποδειχθεί, ακόμη και τα έμβρυα περισσότερο από τροφή, χρειάζονται την αγάπη.

Αγαπώ, βεβαίως, δε σημαίνει σε σκέφτομαι όλη την ώρα και πρέπει να σε βλέπω όλη την ώρα. Αυτό είναι ο έρωτας που φέρνει κοντά δυο ανθρώπους ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να αγαπηθούν, να αποκτήσουν απογόνους και να διαιωνίσουν το είδος, ή να ζήσουν και να πεθάνουν μαζί, γιατί ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό θηλαστικό. Αγάπη, σημαίνει πρώτα απ’ όλα να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του-το σπίτι που κατοικεί, μεταφορικά- να συμφιλιωθεί μαζί του και να  αρχίσει σιγά-σιγά  να τον αγαπά. Έτσι, θα αρχίσει να αγαπά πραγματικά και τους συνανθρώπους του.

Πώς θα εκπαιδευτεί όμως να αντέχει στην προοπτική να τους χάσει;  Με τη διαπροσωπική σχέση  που θα ξεκινήσει με τον θεραπευτή του στη διάρκεια του δικού του ταξιδιού, στην ψυχοθεραπεία.  Μια σχέση  με όρια, σε συγκεκριμένο χωροχρόνο και σε ορισμένο πλαίσιο. Στο δωμάτιο της θεραπείας, μαθαίνει κανείς να αγαπά με όρια, καθώς και να βιώνει την ‘απώλεια’, όταν θα ολοκληρώσει τη θεραπεία του. Όμως μαθαίνει, ταυτόχρονα, να αντέχει τις ματαιώσεις και μαθαίνει να πενθεί. Παράλληλα, γνωρίζει πλέον, ότι υπάρχουν εκεί έξω και άλλοι άνθρωποι που μπορεί να αγαπήσει, χωρίς να τον τσακίζει ο φόβος της απώλειας, γιατί η χαρά που θα βιώνει αξίζει το ρίσκο.  Αυτή λοιπόν η διορθωτική σχέση, που τον βοήθησε να απεμπλακεί από τα δικά του γονεϊκά πρότυπα και να λύσει γόρδιους δεσμούς, θα τον βοηθήσει να αγαπά με έναν υγιή τρόπο, ώστε να μην επαναλάβει ασυνείδητες συμπεριφορές και δυσλειτουργίες που κληρονόμησε από την πατρική του οικογένεια και είχε ως πρότυπο στις δικές του διαπροσωπικές σχέσεις. Εν ολίγοις, θα λυτρωθεί.

 Σοφία Ξυγαλά (σύμβουλος ψυχικής υγείας)