Η ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ

 

«Το πρεζάκι ήταν ικανό να σπάσει τις μισές προθήκες που πουλούσαν εφημερίδες στο άνω Μπρόντγουέι αναζητώντας τίποτα δολάρια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να δανειστεί ούτε λεπτό από μας. Αδιαφορούσαμε αν ο ψυχαναλυτής έτρωγε τη σαλάτα του παρέα με τον Πωλ Νιούμαν ή την Μπέττυ Μίντλερ. Δεν ανταλλάσσαμε ποτέ ιστορίες σχετικές με τα επαγγελματικά, τις συνήθειες και τα ενδιαφέροντα που είχαμε εντός Ενενηκοστής Έκτης οδού. Το μοντέλο Sreiver της ρακέτας με σπόγγο ήταν ανώτερο από το Mark V; Μήπως η λαβή της Πεταλούδας παραήταν  ασταθής; Που μπορούσαμε να βρούμε την καλύτερη τιμή χονδρικής για μπαλάκια Nittaku; Είχαμε μια τρέλα για το πινγκ  πονγκ που ξεπερνούσε τις οικογένειες, τους εχθρούς και τους φίλους μας. Μας κρατούσε ζωντανούς ο ρυθμός από ένα μπαλάκι που διέσχιζε την απόσταση μεταξύ δυο ρακετών από σπόγγο.»

ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

 

Όσοι-ες αθλούμαστε οργανωμένα μπορεί αρκετές φορές να έρθουμε αντιμέτωποι με την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις μας, ανακαλύπτοντας μια κουλτούρα και μια φιλοσοφία αρκετά διαφορετική από τη δική μας και αναγκαζόμαστε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές μπορεί να είναι πρακτικές ή φιλοσοφικές. Αναπόφευκτα, στην πορεία της ζωής μας, θα συγκρουστούμε με άβολες αλήθειες και ο δαιδαλώδης κόσμος του αθλητισμού είναι ένας έξοχος χώρος για να αναμετρηθούμε με αυτές…

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ

 

Θαρρώ πως είμαστε η πρώτη γενιά ενηλίκων που μεγαλώνουν παιδιά έχοντας ελλιπή ενημέρωση για τους κινδύνους του Διαδικτύου που καλώς ή κακώς είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να ενημερωθούμε για να προστατέψουμε την ιδιωτικότητα των παιδιών που έχει κατοχυρωθεί και νομικά. Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση στις 26 Ιανουαρίου 1990 και την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 (Ν. 2101/1992).

ΜΠΟΡΟΥME NA ΝΙΚΗΣΟΥME ΤΟ ΣΤΡΕΣ;

«Η ζωή, έτσι όπως είναι το φορτίο της, είναι για μας δύσκολη, σημαίνει πάρα πολύ πόνο, απογοητεύσεις, άλυτα προβλήματα». H φράση αυτή γράφτηκε από τον μεγάλο ψυχαναλυτή Ζίγκμουντ Φρόιντ στο περίφημο δοκίμιο του «Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας», το οποίο δημοσιεύτηκε σχεδόν ένα αιώνα πριν, το 1930. Σ’ αυτό το δοκίμιο, ο πατέρας της ψυχανάλυσης αναλύει με εύγλωττο τρόπο πώς ο σύγχρονος πολιτισμός, που επιβάλει έναν ανταγωνισμό απαιτήσεων και περιορισμών δημιουργεί συγκρούσεις στον σύγχρονο άνθρωπο και προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα και παρότι ευγνώμον για τα καλά που προσφέρουν στην ανθρωπότητα οι οργανωμένες κοινωνίες, δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξος για την πορεία της… «Η κοινωνία», έρχεται να συμπληρώσει ο έλληνας ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ, «προκειμένου να παρηγορήσει τον άνθρωπο, δημιουργεί αυταπάτες (θρησκείες, πολιτικές  ιδεολογίες, κλπ.) οι οποίες οδηγούν σχεδόν πάντα σε ματαιώσεις και απογοητεύσεις».

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΛΙΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Η κατάθλιψη είναι μία από τις πιο διαδεδομένες ψυχικές νόσους της εποχής. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τα ποσοστά της είναι τόσο υψηλά που κυμαίνονται από 15 έως 20%. Ο όρος κατάθλιψη συνδέεται στενά με αυτόν της μελαγχολίας. Η διαφορά είναι ότι η μελαγχολία αποτελεί μια απολύτως φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού. Εφόσον τα συναισθήματα, τόσο τα ευχάριστα, όσο και τα δυσάρεστα αποτελούν μέρος της ζωής μας, είναι αναπόφευκτο να αισθανόμαστε κατά περιόδους λύπη ή απογοήτευση. Σε τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε για τη φυσιολογική θλίψη, κάτι το οποίο διαφέρει από αυτό που ονομάζουμε κατάθλιψη.