Παρατηρούμε εδώ και χρόνια την αλλαγή δομής της διευρυμένης οικογένειας όπου γονείς παππούδες και παιδιά ζούσαν μεγάλωναν και πέθαιναν μαζί, σαν μια μεγάλη ενιαία οικογένεια. Κυρίαρχη πλέον είναι η πυρηνική αλλά και η μονογονεϊκή οικογένεια και ένας νέος τύπος η θετή οικογένεια, με γονείς που χωρίζουν και τα παιδιά τους ζουν με νέα μέλη και ετεροθαλή αδέρφια.
ΟΙ γυναίκες επιθυμούν ίση μεταχείριση
και δικαιώματα με τους άνδρες, και αμφισβητούν ξεκάθαρα την πατριαρχική
κοινωνία στην οποία ζούμε. Η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ αρχίζει για πρώτη φορά να
βγαίνει από την αορατότητά της και γίνεται αποδεκτή σιγά σιγά.
Τι θα συμβεί, λοιπόν, στην
κοινωνία τώρα που οι γυναίκες ολοένα και περισσότερο δεν χρειάζονται έναν άνδρα
για να φύγουν από το σπίτι, ή για να έχουν μια καλή ζωή και να μεγαλώσουν το
παιδί τους, αφού, πλέον, μπορούν να τα κάνουν όλα μόνες τους, δηλαδή τι; Να
ενηλικιωθούν εκτός από βιολογικά και πνευματικά. Τώρα, που οι ομόφυλοι άνθρωποι
κάνουν οικογένειες με παιδιά και ζούνε νόμιμα χωρίς να χρειάζεται να κρύβονται, να κάνουν εικονικές οικογένειες για να νιώθουν ασφαλείς.
Παρακολουθώ συχνά σε σεμινάρια
και workshop εισηγητές με τρόμο να λένε ότι, πάει χάθηκε το
πατροπαράδοτο, το παραδοσιακό, οι θεσμοί έχουν δεχτεί τριγμούς και «πού
πάμε ως κοινωνία, πάμε στον αφανισμό». Αναρωτιέμαι, όμως, αν αυτοί οι ίδιοι θεσμοί
έχουν… μπαγιατέψει και πρέπει να τους εξελίξουμε,
να τους αναδιαμορφώσουμε.
Χάρη στον όχι ιδιαίτερα μορφωμένο
πατέρα μου, που όμως είχε μια τρομακτικά ευρεία αντίληψη και οπτική για τον
κόσμο, χωρίς παρωπίδες και με επηρέασε καταλυτικά, βοηθώντας με να παλεύω με
τους φόβους μου, ας μου επιτραπεί να έχω μια διαφορετική άποψη. Δεν πάμε στον
αφανισμό, οδεύουμε προς την εξέλιξη του είδους μας, ό,τι κάνουμε αιώνες τώρα. Οδεύουμε προς τα εμπρός, προς το χτίσιμο μιας νέου τύπου κοινωνίας,
μοντέρνας. Οικογένειες πολλαπλού τύπου, γυναίκες και άνδρες που θα επιλέγουν το
ταίρι τους πιο συνειδητά και όχι οπορτουνιστικά, πιο αυθεντικά και πιο συναισθηματικά
ίσως, καλύπτοντας τις βαθύτερες ανάγκες τους και όχι τις ανάγκες της επιβίωσης
εις βάρος της ευτυχίας τους.
Τι θα επιφέρει κάτι τέτοιο; Δεν
ξέρω να σας πω αλλά υποθέτω, ανθρώπους, οικογένειες και κοινωνίες πιο
εύρυθμες και ίσως πιο ικανοποιημένες και ευτυχισμένες. Όταν ένας άνδρας/γυναίκα
θα μπορεί να επιλέξει πώς θέλει να ζήσει και θα προστατεύεται από την κοινωνία
και τους θεσμούς και τη νομοθεσία, αναρωτιέμαι, δε θα είναι πιο λειτουργικός,
πιο ευτυχισμένος πιο δημιουργικός; Αν με λίγα λόγια η κοινωνία φύγει από το
πρέπει και υιοθετήσει το θέλω δε θα είναι πιο λειτουργική;
Έχω βαρεθεί να ακούω ότι ο
σημερινός άνθρωπος είναι εγωκεντρικός και δε σκέφτεται το σύνολο. Το πρόβλημα είναι
ότι ο σημερινός άνθρωπος δείχνει δυστυχής. Αν η κοινωνία τού δώσει χώρο να μπορεί να ζει ευτυχισμένος μέσα από τις
επιλογές του, τότε θα μπορεί να ενδιαφερθεί και για το συνολικό καλό, θα έχει
αυτή την πολυτέλεια και όχι τόσο ανεξέλεγκτο θυμό προς την κοινωνία.
Ο Homo sapiens sapiens εξελίσσεται. Εξελίσσεται σε όλα τα
επίπεδα. Τεχνολογικά, βιολογικά, ψυχολογικά. Όλους μάς φοβiζουν οι αλλαγές, αλλά οι αλλαγές
συνήθως είναι καλές, ειδικά στην εξελικτική διαδικασία. Η φυσική επιλογή υιοθετεί
αυτό που θα κάνει ένας είδος να επιβιώσει καλύτερα. O Homo sapiens τα πήγε καλύτερα από κάθε άλλο είδος, εξελίχτηκε σε πρωτοφανή επίπεδα γιατί είχε και μια πρόοδο πολιτισμική που υπερκέρασε τη
φυσική επιλογή. Με το Διαφωτισμό έκανε
ένα άλμα προς τα εμπρός και ξεκίνησε να σφυρηλατεί έναν πολιτισμό τύπου Ι. Θα τα καταφέρει;
Kανείς δεν ξέρει. Ωστόσο,
ο Homo
sapiens δείχνει, μέχρι τώρα, πολύ σκληρό καρύδι και παρά τη
γενικευμένη καταστροφολογία, τα πάει μάλλον πολύ καλά…
Σοφία Ξυγαλά
(καθηγήτρια φυσικής αγωγής, σύμβουλος ψυχικής υγείας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου