ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΓΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ;

    Παρότι οι έρευνες δείχνουν ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν διαφορετικές προτιμήσεις στα  παιχνίδια ανάλογα με το φύλο τους και ενδιαφέρονται εξίσου για τα μωρά μέχρι τα τρία έτη τους, γιατί άραγε αργότερα τα αγόρια προτιμούν τις πολεμικές τέχνες και τη μπάλα και τα κορίτσια το μπαλέτο και τις κούκλες; Τούτη η επιλογή είναι αποκλειστικά δική τους; Πόσες φορές οι ίδιοι οι γονείς αναρωτιούνται  για τη δραστηριότητα που ταιριάζει καλύτερα στο γιο ή στην κόρη τους; Πόσες φορές έχουν-με βεβαιότητα-θεωρήσει ότι πρέπει ο γιος τους να ξεκινήσει πολεμικές τέχνες ή ποδόσφαιρο για να γίνει πιο αντράκι και, περίπου ανάλογα, το κοριτσάκι τους να κάνει μπαλέτο, να μάθει πιάνο και γαλλικά για να γίνει μια κοπελίτσα καλής ανατροφής; Δεν ξέρω αν μόνο η γενιά των γονιών  μου ήταν καθηλωμένη σε τέτοιες πεποιθήσεις, στη δική μου οικογένεια αυτή η νοοτροπία ήταν παγιωμένη, αλλά φοβάμαι πως απ’ ότι δείχνουν οι αναλύσεις αλλά και το έμφυλο μάρκετινγκ, δυστυχώς, εξακολουθούν να διαιωνίζονται. Όμως, αυτές οι υποδείξεις των μεγάλων, τι βαθύτερο κρύβουν;  Την επιθυμία  να κάνουν  τα παιδιά τους αυτό που επιτάσσει η κοινωνία, αυτό που θεωρείται ‘καθώς πρέπει’, αυτό που είναι βολικό για τους ίδιους; Ποιοι φόβοι κρύβονται πίσω απ’ όλες αυτές τις επιθυμίες;