Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΟΝΕΪΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Πολύ συχνά ειδικά στη χώρας μας,  που αρεσκόμαστε να εξιδανικεύουμε και να υπερβάλουμε, κάποιες φορές, ακούω μεγαλοστομίες για τη μητρική αγάπη και τις γονεϊκές θυσίες. Έχουν γραφτεί εξάλλου πανέμορφα δημοτικά ποιήματα για την αγάπη της μητέρας και τη θυσιαστικότητα για τα παιδιά της. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της ψυχοθεραπεύτριας μου, όταν έλεγε ότι σ’ αυτή τη χώρα αν κάποιος από την οικογένεια πέσει σε ένα βάλτο αντί να του ρίξουν σχοινί για να πιαστεί και να βγει έξω, ώστε να σωθεί, θα πέσουν και οι υπόλοιποι μέσα για συμπαράσταση κι έτσι θα πεθάνουν όλοι μαζί…

Ακούω τακτικά γονείς να μου λένε  ότι θα έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους, θα έδιναν και τη ζωή τους, πως είναι ότι πιο πολύτιμο έχουν και πώς τα αγαπούν με όλη τους την ψυχή. Δεν το αμφισβητώ καθόλου, ωστόσο όταν η κουβέντα επικεντρώνεται στις πράξεις, οι πράξεις αποκαλύπτουν συχνά ένα είδος αγάπης που δεν έχει πάντα αγνά κίνητρα, δεν είναι αγάπη δίχως όρους είναι ιδιοτελής αγάπη, αγάπη σκλαβιάς, άνεσης, ναρκισσισμού και βολέματος. Αυτό με κάνει να αναρωτηθώ πολλές φορές για την ποιότητα της γονεϊκής αγάπη και πόσο υγιής είναι τελικά για τα ίδια τα παιδιά.

Σε ένα συχνό παιχνίδι ρόλων, στις ομάδες γονέων, οι γονείς συχνά έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες λύσεις σε κάποια οικογενειακά προβλήματα, λύσεις που προτείνουν οι ίδιοι και λύσεις που δίνουν τα ίδια τους τα παιδιά. Παρότι οι λύσεις των παιδιών τους τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν ιδιοφυείς και απολύτως λειτουργικές, οι ίδιοι δυσκολεύονται να τις αποδεχτούν γιατί δεν είναι βολικές για τους ίδιους. Τότε έρχονται αντιμέτωποι με… άβολες αλήθειες και ερωτήματα που τους δυσκολεύουν: θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο πραγματικά ή απλά να είναι ένα υπάκουο παιδί που με διευκολύνει και ικανοποιεί τις δικές μου προσωπικές προσδοκίες; Αγαπώ το παιδί μου χωρίς όρους ή το αγαπώ γιατί είναι αυτό που ήθελα αλλά δεν έγινα ποτέ ή μήπως τελικά θέλω να έχω έναν άνθρωπο υπό τον έλεγχό μου, να με κοιτάξει και στα γεράματά μου;

Θυμάμαι πάντα μειδιάζοντας μια κωμωδία όπου η κόρη αποκαλύπτει στη μητέρα της ότι είναι ομοφυλόφιλη, ερωτευμένη και πολύ ευτυχισμένη και η μητέρα της απαντά «τι έκανα λάθος με σένα;» Όταν η κόρη της λέει «θυμάσαι που μου έλεγες ότι ήθελες να είμαι ευτυχισμένη;» η  απάντηση της πανικοβλημένης μητέρας ήταν: «Δεν το εννοούσα πραγματικά!».

Το ερώτημα που αναδύεται από περιστατικά δύσκολα για κάθε γονιό είναι: τι μετράει περισσότερο, η ευτυχία του παιδιού ή η προσωπική άνεσή του γονιού;

Ποτέ δεν έχω αμφισβητήσει την αγάπη που ομολογούν οι γονείς για τα παιδιά τους. Φρονώ, επίσης, πως είναι μάλλον ακατόρθωτο να αγαπάει κανείς χωρίς όρους, να αγαπάει χωρίς να προσδοκά την ανταπόκριση πολλές φορές, να αγαπά και να επιτρέπει στον άλλο να πετάξει μακριά του. Αυτή όμως είναι η διαφορά της γονεϊκής αγάπης από τα άλλα είδη αγάπης. Θα επιθυμούσα, λοιπόν, να βλέπω γονείς να θυσιάζονται λιγότερο για τα παιδιά τους και να είναι πιο αποφασισμένοι να βγουν από τη ζώνη της άνεσής τους για χάρη των παιδιών τους.

Σοφία Ξυγαλά

(καθηγήτρια φυσικής αγωγής, σύμβουλος ψυχικής υγείας)